De dunne lijn...

De dunne lijn... Ik had een nieuwe lijn op mijn Abu Toro reel gezet, iets flashy, met om de zoveel meter een andere kleur. De redenering was dat ik zo beter kan inschatten hoe diep mijn tros wormen is gezakt bij het kwakhout vissen, zelfs als ik het aas op een harder stromend stuk rivier niet meer in beeld heb - een courant probleem. Transducers hebben het lastig bij stevige stroming, en sowieso hangt je aas vaak meters uit je sonarkegel te bengelen. Met die "colour coding" op mijn lijn kan ik beter inschatten hoeveel lijn ik heb uitstaan. Tot zover was mijn redenering tip top in orde. Minder slim was mijn beslissing om de lijn thuis snel even op te spoelen, zonder hem goed onder druk te zetten. "Dat doe ik aan het water wel eens," dacht ik nogal makkelijk, maar bij het begin van mijn visdag beperkte ik me er toe om enkel de eerste 20 meter hard op te spoelen. "Meervallen nemen toch geen runs en het is hier amper zes meter diep," overtuigd ik mezelf nogal gemakzuchtig... Ik was door de vrijdagmiddagfiles pas om 15u op het water geraakt en wou niet nog meer tijd verliezen. En de meervallen leken me gelijk te geven, want tegen de avond had ik er maar liefst tien (!) kunnen vangen en ze bleven alle netjes in de buurt van mijn bellyboat vechten. Het waren geen reuzen, tot rond de 130cm gok ik, maar vis is vis en ik geniet nog altijd van elke cat die ik mag vangen. foto-1 foto-2 Een paar uur later, rond 23u, zie ik in een flits een groot symbool van de bodem loskomen. Ik krijg de tijd niet om me schrap te zetten want het beest knalt meteen op mijn pieren en sprint er met een noodgang vandoor. Je raadt het al: die eerste twintig meter waarin ik mijn vertrouwen heb gesteld, zijn bij de eerste run al ribbedebie. Het gevolg is dat de uitstaande lijn diep insnijdt in de te los opgespoelde lijn op de spoel, waardoor de reel blokkeert... ik krijg een dreun te verduren op de hengel waarbij ik nog net niet uit mijn bellyboatje word gesleurd. In een reflex draai ik de boot en ga ik er met de Float plus Elektromotor op full speed als een dolle achteraan. Ik kan de meerval maar net bijhouden... foto-3 Dan valt alles slap, ik krijg een hartverzakking maar gelukkig blijkt de vis gewoon van richting veranderd en zit hij nu onder me, voor een paar tellen want de volgende run is alweer een feit. Wat heb ik in godsnaam gehaakt? Nooit eerder had ik er een aan die dit kon, of toch een keer drie jaar geleden, toen ik met Jo op de Waalse Maas viste. Toen werd ik ei zo naar gespoeld door een vis, die achteraf een 150’er bleek te zijn die in zijn staart was gehaakt. Ik vermoed dus dat de meerval die ik nu aan mijn lijn heb ook wel valsgehaakt zal zijn… Het spelletje touwtrekken duurt nog zeker 20 waanzinnig zenuwslopende minuten – 1 keer raakt de lijn vast in mijn transducer maar gelukkig komt hij snel los – en dan pas zie ik voor het eerst wat ik gehaakt heb: een kolossale vis, wel degelijk netjes in de bek gehaakt… Als ik hem eindelijk in de onderkaak gegrepen krijg, zie ik pas hoe bizar groot zijn borstvinnen zijn en hoe hoog zijn schouders (hebben vissen schouders?) zijn – geen wonder dat dit beest me zo lang kon testen. Midden in de nacht sta ik moederziel alleen te roepen van blijdschap… Ik krijg de vis niet getild en maak daarom met de zelfontspannen snel wat foto’s. Ideaal is dat nachtfotograferen niet en al helemaal niet als je het haastig doet, maar de veiligheid van de vis gaat voor… foto-4 foto-5 Thomas Sintobin